Uit het grote interview in het WinterDoeBoek blijkt wel dat Loes Luca een bezig bijtje is die met haar 67 jaar nog steeds een heel vol leven leidt. Hoe kijkt ze aan tegen familie? Hoe was ze als moeder?

Mis je een broer of zus?
“Vroeger soms wel. Dan wilde ik een grote broer die het voor me opnam. Maar als enig kind creëer je je eigen familie. Ik ben daar altijd goed in geweest. Nina ook. Haar enorme fantasie is daar ook door gevoed, denk ik. Opgegroeid in de kunsten, veel mensen over de vloer, jaren mee naar de Parade. We woonden daar met z’n allen in een caravan. De kinderen hadden het idee dat de wereld aan hun voeten lag, maar het was hartstikke veilig want er stond een hek omheen en iedereen was verschrikkelijk lief.”

Hoe vond je het om een kind op te voeden?

“Hartstikke leuk, en moeilijk. Je denkt na over jezelf omdat je aan het opvoeden bent. Wat wil je ze meegeven? Je wilt dat ze niet angstig zijn maar wel voorzichtig. Je wilt dat ze open in het leven staan, maar ook geen debiel die overal in trapt. Je wilt dat ze goed zijn voor andere mensen, maar dat moet je dan zelf ook zijn.”

Het klinkt alsof je het goed gedaan hebt met Nina.

“Dat zeggen mensen vaak. Tja, denk ik dan, wat heb ik precies goed gedaan? Ze heeft het zelf ook goed gedaan. Het is natuurlijk belangrijk dat je in een veilige omgeving opgroeit, met wat aandacht. Ik heb altijd gezorgd dat ik niet dubbel werkte. Als ik ‘s avonds speelde was ik niet overdag aan het repeteren en omgekeerd. Ik denk dat je een leukere moeder bent als je werkt. Als je thuis zit ga je de theedoeken maar strijken, dat moet je niet hebben.”